از این ناراحت نیستم که اونی که باید میشد، نشد.

از این ناراحتم چرا با این که میدونستم اشتباهه با سماجت تمام ادامه دادم؛

از اینکه وایسادم تا به بدترین شکل ممکن ببازم...

 

پ.ن: بنظرم همش برمیگرده به باورهای مخربِ نهادینه شده در اعماق ذهن...