همه ما در طول زندگی مان آدم های گرفتار دیده ایم و گرچه با آن ها همدردی می کنیم، از این که جایشان نیستیم و زجر نمی کشیم خوشحالیم. مردم زخمی می شوند، بیمار می شوند و گاهی می میرند؛ و خودشان اند که باید هزینه دردناک این رنج ها را بدهند؛ درد همیشه برای دیگران است. ولی این بار سراغ من آمده بود. این بار دیگران با خیال راحت به من نگاه می کردند و من بودم که به کام مرگ می رفتم.

اگر فقط کره جنوبی به دنیا آمده بودم شاید الان من هم داشتم از خانه خودم با مادرم حرف میزدم و شوهر و فرزندان خودم را داشتم. تنها چیزی را می خواستم که تمام عمر از من دریغ کرده بودند؛ داشتن یک زندگی معمولی.