باز کن پنجره را

 

باز بر میگردم.

و صدا میزنم: " آی

باز کن پنجره را

باز کن پنجره را

در بگشا

که بهاران آمد

که شکفته گل سرخ

به گلستان آمد

باز کن پنجره را

که پرستو می شوید در چشمه ی نور

که قناری میخواند

می خواند آواز سرور که : بهاران آمد

که شکفته گل سرخ به گلستان آمد"

سبز برگان درختان همه دنیا را

نشمردیم هنوز

من صدا می زنم: " باز کن پنجره، باز آمده ام

من پس از رفتنها، رفتنها؛

با چه شور و چه شتاب

در دلم شوق تو، اکنون به نیاز آمده ام "داستانها دارم

از دیاران که سفر کردم و رفتم بی تو

از دیاران که گذر کرذم و رفتم بی تو

بی تو میرفتم، میرفتم، تنها، تنها

و صبوری مرا

کوه تحسین میکرد 

من اگر سوی تو بر میگردم

دست من خالی نیست

کاروانهای محبت با خویش

ارمغان می آوردم

من به هنگام شکوفایی گلها در دشت

باز برخواهم گشت

تو به من میخندی

من صدا میزنم: " آی باز کن پنجره را "

پنجره را میبندی

 

تو به من خندیدی

تو به من خندیدی و نمی دانستی

من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید

غضب آلود به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

و تو رفتی و هنوز

سالهاست که در گوش من آرام آرام

خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

 

 

اندازه تـفـاوت هایـمان

 

 

تو بـه انـدازه‌ی تـنـهایـی مـن

خوشبختی

مـن به انـدازه‌ی زیـبایـی تـو

غمـگینم