اینجا که شعر هیچ غلطی نمیکند
اینجا که شعر هیچ غلطی نمیکند،
من هم که مست،
کدام شعور؟
+ نوشته شده در جمعه نوزدهم شهریور ۱۴۰۰ ساعت 5:42 توسط
|
زار میزنم
از بچه ای که در رَحِمَت زار میزند
از گرگ خسته ی مستتر میان تنم
ازبوی تند خشم زنی مثل تو
تا نامیدی من از مرد بودنم
این جانور که برای تو شعر میشود
در خود فرو ریخته شده، گیج میزنم
اینگونه گاه، رسول رسالت عبس
در چِندش مقدس خویش جان میکنم
مارا به نیمه ی پرِ لیوان چکار
این باقی سمی ست که پیشتر خورده ام
ساقی تمام کن قصه را که رو شده است
آنان که خراب تو بودند مرده اند
از بچه ای که در رَحِمَت زار میزند
از گرگ بغض کرده توی پیرهنم
از جنگ من برای فراموش کردنت
از اشک هایت برای فراموش کردنم
بعد از من بشین و به حافظ گریه کن
با یاد بوسه ها و لب و بوی گردنم
بعد از من آن زخم های در گلو
بعد از منو فریاد های مُردنم
آلوده کن تمام مردان شهر را
آلوده به این ویروس بیرحم کن
در حجم رنگی که در ماست بنگرد
آنان که دچار تو بودند مرده اند
از بچه یتیمی که منم و زار میزنم
این عنکبوتِ کلافه که تار میتنم
این جانورِ گرفتار در دامِ خویش
این آن که به انتها رسیده، این منم
+ نوشته شده در شنبه بیست و دوم شهریور ۱۳۹۹ ساعت 0:39 توسط
|
اینگونه
از فحش راننده تاکسی به من
از متلک جنسی من به زن
از بوق ممتد و بی اختیار
از هرزه گاز یه موتور سوار
از آب میوه و طعم اسید
احساس رخوت و دردی شدید
در مهره های کژ تو کمر
از این دم و بازدم بی ثمر
احساس خوب کمی خودکشی
یا سیم آخر و آدم کشی
اعدام این زن زیر پتو
با طعم خوابیدن از رو به رو
خط روی ماشین همسایه ها
تعقیب روز و شب سایه ها
هر شب تجاوز به یک خاطره
از هم دریده شدن یکسره
اینگونه بی تو ببین چنگ بر آسمان می زنم بی محابا
سیل عرق زیر این روسری
چشمان هیز دو تا مشتری
تشویشم از خشم تند پدر
عاشق شدن زیر خط خطر
آتش شدن زیر حجم تنت
با بوی تند پس گردنت
سنگینی چشم تو روی من
آثار چنگ تو روی بدن
در جنگ مغموم دیوانه ها
آوار معصوم این خانه ها
در پشت لرز لب سرخ من
این بوسه را با تو آتش زدن
رویای بیهوده بوسه ها
ماهی شدن پیش این کوسه ها
با سوز در سوگ تو سوختن
در حکم یک نعره لب دوختن
اینگونه بی تو ببین چنگ بر آسمان می زنم بی محابا
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و دوم بهمن ۱۳۹۸ ساعت 20:22 توسط
|
زندگی فارغ از معنی
زندگی فارغ از معنی
زندگی فقط یعنی
مث یه مهره بازی کرده شدن
تنها مث مرده راه رفتن
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و چهارم اردیبهشت ۱۳۹۸ ساعت 21:56 توسط
|
پـونـز - ترامادول
حالم این روزا حالِ خوبی نیست
مثل حالِ عقاب، بی‌پرواز
شکلِ حالِ «ژوکوند» بی‌لبخند
مثل احوالِ تار بی«شهناز»
****
دود می‌شه کلمبیا هر روز
بینِ نخ‌های پاکتِ کِنتم
سقط می‌شه ترانه‌ای هر شب
توی گیلاسِ سبزِ اَبسنتم
زندگیم مثلِ بیخ‌دیواری
تو یه تاریخِ تلخِ و تکراری
با هر اسمی دوبار می‌میرم
دو «محمد»، دو بار «مختاری»
****
اون شبی که صدای «نسرین» داشت
تو یه سلول سرد می‌پژمرد
بی.بی.سی تیترِ اولش این بود
«ممه‌ی آنجلینا رو لولو بُرد!»
****
من سفر کردم از ترانه شدن
کوچ کردم به سرزمینِ سکوت
با گذرنامه‌ای که رو جلدش
جای «ایران» نوشته بود «لی‌لی‌پوت»
****
کشوری که تو اون ستاره می‌شن
با دوتا فیلمِ بندتنبونی
آدماش برگزیده می‌شن با
قاشقِ داغِ روی پیشونی
****
همه‌ی عمرشونو پُز می‌‌دن
به یه لوحِ گِلیِ گندیده
«رستمن»، قاتلای «سهرابی»
که به ساز اونا نرقصیده
****
«جَکو» با لوبیای سحرآمیز
کاشتن توی خاکِ ناباور
پیچکِ سبزشون به ابرا رسید
تا چه غولی پایین بیاد آخر
****
شعبده‌بازی تو لباسِ سفید
دلقکی با کلاهِ شیپوری،
یه رابین‌هودِ سر به راه شده
یا گوریلِ بنفشِ انگوری...
+ نوشته شده در یکشنبه بیست و سوم دی ۱۳۹۷ ساعت 11:47 توسط
|
یواشکی - صاد
گلهای پرپرت سوخته در این باغ فرمانده ی سپاه در لشکر عراق
کوچ بنفشه ها از وحشت چماق
یک عمر آب شدن یک فصل فصل داغ
سس بود زندگی با طعم تلخ و تند
یک اره در دهان با ریتم های کند
انسان سالاد بود از میخ و تیغ و تیر
باید ادامه داد مثل چریک پیر
اشکی نمانده است بغضی که بمب شد
شاعر مغازه بود دائم پلمپ شد
یک پنجره نبود دیوار شد صدا
هر زن ترانه شد در خون خود ندا
اما شکنجه ها یواشکی نبود
او پیش چشم مان ستار(ستار بهشتي) را ربود
حالا که گیج گیج حالا که مست مست
با من بگو هنوز آیا امید هست؟
یک مشت حرف خیس در قلب دفترم
یک دشنه در گلو یک کلت در سرم
پای مرا ببین میدان مین کجاست
سربندهای خون مفقود در خداست
ما پیش می رویم روی طناب دار
تفسیر شعرمان عرعر و قارقار
گاهی که تیغ شان با پنبه شیک بود
پاسخ به پرسشم فحش رکیک بود
سنگر سکوت نیست در جنگ با شُغاد
تا شعر زنده هست باید ادامه داد
اما شکنجه ها یواشکی نبود
او پیش چشم مان ستار(ستار بهشتي) را ربود
+ نوشته شده در چهارشنبه پنجم دی ۱۳۹۷ ساعت 9:30 توسط
|
خالی - صاد
محمد رضا شاه :" متعهد میشوم که خطاهای گذشته و بی قانونی و ظلم و فساد دیگر تکرار نشده "
روح الله خمینی : " و خطا هم کردیم و من تصدیق میکنم که خطا کردیم هم ما خطا کردیم هم دولت خطا کرد هم شورای چیز خطا کرد ... همه ی ما خطا کردیم "
کوچه خالی بود کوچه خالی
بی تو عاری از هر حس و خیالی
جانم از دوریت باکری شد
همتی کن با این زرد شمالی
...
بیست سال زیاد نیست عمر آدمیست
با دستمال سیاه روی چشمهای میشیت
با لنگه ی دزدیِ کفش مسجدی شده ام
فرار کن ، فرار کن ، فرار کن میمیری
...
مریم نشست تا کوچه خونی نشود از ترس
با چادری سفید و گلی از یاس شکسته
آنقدر سرخ سوخت سعید
ما قطعه قطعه شدیم قطعه های تکثیری
...
با قسط هی جامانده شعار میدادیم
آن مرد آمد با خنده های مشعشع و مشکوک
آن مرد که خوب بود و حامله میکرد
ما سقط شدیم از مادران تخدیری
...
ما نسل روشنی که تا عمق خیابان سوخت
ما هار از كتاب تا كوچه را گاز بگيريم
بمبی کنار گوش مدرسه ترکید
آقای نوربخش کثافت آن ناظم تکبیری
...
پیغام روشن حبس در چشم کبود تو بود مسعود
بگذار بیست سال دیگر سرخ
با بوی تلخ پای چاک خورده از زندان
با هم لذیذ بشکافیم مغز آن وکیل تسخیری
...
آنقدر مادرت ظرف شست که آب شد
آنقدر عکس تو را دید و کور شد
اندوه بزرگی ست انبوه انتظار
تو سهم زخم مرا از حبس هات میگیری
...
تو خشک شبیه نگاه در عمق غربتی
نا عادلانه تر از زندگی در برابر مرگ
آیا هنوز روی پای خودت گریه میکنی؟
آیا هنوز لحظه به لحظه با اخبار میمیری؟
...
شلیک کرد تا تو خلاصه شوی در خویش
آقا " ما " زیاد بود آقا
آنقدر زیاد که هرچه میکشتیم تمام نمی شدند
و خونِ تاریخ بود ریخته از خشم آخته
هرچه میدادند تمام نمی شدند
پوست ، رختخواب اسید
چشم ، چاله های منتظر
" ما " تخت روی تخت خوابیده مرده میدادند
تمام نمیشوند ...
آن زخم ها برایمان غریبه بود
سیگارم پوستش را مکید
مامور بودم و معذور
مرگ شغل شریفی نیست آقا
" ما " کیف کودکی اش لبریز کینه بود
این طور بزرگ شد بی پدر
انگار که زندگی برایش حقی مسلم است
مادر گذاشت بگذرد از زیر کتاب ، تلخ
بعد همسرش دیوانه شد و شعر می نوشت
" ما " در محله اش روی ردپای پلیس می شاشید
شورش چه مزه ای دارد آقا ...
شور شور شور
سردار ما را نجات بده سردار خار دار
سردار ما را نجات بده ...
+ نوشته شده در یکشنبه بیست و پنجم شهریور ۱۳۹۷ ساعت 19:40 توسط
|