انسان سرانجام از رنج ها رهایی می یابد، اما نه به شیوه ای که ایگو توصیه میکند. ایگو چنین گمان میکند: " من نباید رنج ببرم!" خود این گمان موجب رنج بیشتر میشود. رنج و مصیبت هم واقعیت زندگی ماست، و چون هست، پس حتما کارکردی دارد. کارکرد رنج و مصیبت، دمیدن خورشید آگاهی و زدودن تاریکی نادانی و نفسانیت است.
دو خارپشت خیال داشتند خود را تنگ به هم بچسبانند تا گرم شوند و به این ترتیب خود را از سرمای سخت زمستان محافظت کنند، ولی در هر تلاش برای نزدیک تر شدن به هم با خارهایشان همدیگر را زخم و زیلی میکردند، پس مجبور می شدند دوباره از هم دور شوند. سپس از نو بنا میکردند به لرزیدن.
مکالمه من و صمیمی ترین رفیقم:
-من: از زندگی چی میخوای؟
-رفیقم: مرگ!
و مدتیه این کلمه در ذهنم طنین انداز شده. مرگ رستگاری است؟
On the Nature of Daylight /Max Richter
فهمیدم که صرفا کتاب خواندن و مطالعه نیست که به من بینش روشن تر و فهم وسیع تری میده. گاهی باید کمتر کتاب بخونی و بیشتر وقت و هزینه ات رو صرف تجربه و فعالیت میدانی کنی. این تجربه گاهی باید رنج و سختی باشه. اما هرکسی صرفا نمیتونه از این رنج و سختی حظ وافر رو ببره. یادش بخیر! چندین ماه پیش که آقای مسعود فراستی اصفهان بودند جمله ارزشمندی گفتند:
" امیدوارم که همه ی ما شایسته و لایق رنج هایمان باشیم . "
اون موقع متوجه منظور و مفهوم این جمله شدم اما نیاز بود که با تمام وجود درکش میکردم. گاهی رنج میبری و سختی ها حالت رو بد میکنه، اما باعث میشه نسبت به بعضی چیزها دلت مهربون تر بشه. به زعم من پشت صحنه ی این عبرت ها و درس آموختن ها باید فهم جدا و مطالعه های مفیدی باشه که تو رو به عبرت آموزی از این رنج ها هول بده وگرنه کم نیستند افرادی که جفا کشیده اند اما لایق این رنج ها نبودند.
رنج به نوبه خودش یک رمان و تراژدیه. باید یادبگیریم خوب بفهمیمش.